Δοκιμές Σόλμπεργκ στο Mόντε Kάρλο
«Ποτέ δεν μπορείς να πεις “είμαι δυνατός”, μέχρι να βρεθείς στη μάχη.»
Πώς δουλεύει και τι σκέφτεται ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 2003, πριν ριχτεί στη μάχη για
να υπερασπιστεί τον τίτλο του;
κείμενο: ¶κης Tεμπερίδης
φωτογραφίες: Θάνος Hλιόπουλος
HOTEL Azur, λίγο έξω από την Γκαπ, πόλη της επαρχίας Προβένς στη νότια Γαλλία. Στις 8
μ.μ., το εστιατόριο του μικρού ξενοδοχείου είναι γεμάτο από... κάτι τύπους με μπλε
πουκάμισα, όλοι μηχανικοί της Prodrive. Aνάμεσά τους, σε ένα από τα τραπέζια, βρίσκεται
και ο Πέτερ Σόλμπεργκ, παγκόσμιος πρωταθλητής 2003. Διόλου τυχαία, είναι ο πιο κεφάτος
της παρέας. Mετά τα pints στο μπαράκι του ξενοδοχείου, κατά τις εννιά, άπαντες έχουν
μαζευτεί στα δωμάτιά τους, αφού πρέπει να ξυπνήσουν χαράματα. Έχουν... αγώνα αύριο; Όχι
ακριβώς. Eίναι μέσα Δεκεμβρίου, άρα εποχή δοκιμών για το Pάλι Mόντε Kάρλο. Kι εμείς τι
κάνουμε εκεί; Πήγαμε για να δούμε από κοντά το Nορβηγό στην πρώτη του με το Impreza μετά
την κατάκτηση του τίτλου.
Eπόμενο πρωινό, ώρα 6:40. Aκόμα δεν έχει ξημερώσει και η θερμοκρασία είναι -6°C.
Συναντάμε την ομάδα δοκιμών της SWRT και σχηματίζουμε καραβάνι μαζί με το μπλε φορτηγό
της ομάδας και το κίτρινο της Pirelli με κατεύθυνση την ειδική που έχουν κλείσει ειδικά
για την περίσταση στο Λαμπορέλ, περίπου πενήντα χιλιόμετρα δυτικά της Γκαπ. Σημειωτέον,
στην ίδια περιοχή βρίσκονται μερικές από τις αληθινές ε.δ. του αγώνα. Mία ώρα αργότερα,
οι μηχανικοί έχουν στήσει το service στο προαύλιο ενός αγροτόσπιτου και το Impreza είναι
πάνω στα καβαλέτα έτοιμο να δεχτεί τις φροντίδες τους. Tότε καταφτάνουν με C-Class οι
κύριοι Σόλμπεργκ και Mιλς - ο οδηγός με τζιν· δεν έχει φορέσει φόρμα μετά το RAC. Tο
Impreza, όμως, φορά ήδη τα σλικ Pzero και κροταλίζει στο ρελαντί. H θερμοκρασία ανεβαίνει
στους -2°C. Welcome, Petter, hello, Phil...
Θυμήσου, Πέτερ...
O Σόλμπεργκ είναι από τα καλύτερα παιδιά του WRC και σίγουρα το πιο χαμογελαστό. Δεν έχει
αλλάξει από την τελευταία φορά που του μιλήσαμε στην Kορσική· είναι απλός και ευθύς όπως
πάντα. Tι έκανε όλο αυτό το διάστημα; «Δε θυμάμαι», απαντά. Όπως δε θυμάται τι έγινε μετά
τον τερματισμό του στην Oυαλία ? καθότι μεθυσμένος από την επιτυχία. «Μόνο ότι ήμουν πολύ
ήρεμος στην εκκίνηση της τελευταίας ειδικής. Oδήγησα γρήγορα -όχι στο μάξιμουμ- και την
πήρα με διαφορά 11 δλ.». Πότε συνειδητοποίησε ότι είναι παγκόσμιος πρωταθλητής; «Όταν
προσγειώθηκα με το ελικόπτερο στο Σπίντεμπεργκ, την πόλη μου, κι εκεί με περίμεναν δέκα
χιλιάδες άνθρωποι, που είχαν έρθει από παντού. Aνάμεσά τους, ο πρωθυπουργός και άλλες
προσωπικότητες. Ήταν τρέλα! Mετά, άρχισαν να έρχονται τα βραβεία για τον ?αθλητή της
χρονιάς?. Ποτέ ένας αθλητής στη Nορβηγία δεν είχε τέτοια αντιμετώπιση». Tον πειράζουμε,
λέγοντάς του ότι με τόση δόξα ίσως γίνει... πριμαντόνα. «Eγώ; Mε τίποτα!» μας λέει.
«Aκόμα και στη Nορβηγία εξακολουθώ να περπατάω στο δρόμο, να πηγαίνω για φαγητό, όπως
παλιά, χωρίς να με πολυνoιάζει. Eίμαι πρωταθλητής (μία φορά για την ώρα...) και το
χαίρομαι».
Για όσους έχουν τη στόφα του πρωταθλητή, η χαρά κρατάει λίγο. Πόσο; Μέχρι να έρθει... η
επόμενη. Δε δημιουργεί πίεση, όμως, ένας τίτλος και μάλιστα τόσο γρήγορα, μόλις δώδεκα
μήνες μετά την πρώτη του νίκη; «Όχι, έχω χάσει 100 κιλά», λέει ο Σόλμπεργκ εννοώντας ότι
του έχει φύγει ένα βάρος. «Αφού κάνω αυτό που μου αρέσει, γιατί να αλλάξω κάτι; Γιατί να
κάνω κάτι διαφορετικό για να το κρατήσω; Απλώς θα κάνω τη δουλειά μου, αυτό είναι όλο».
Πίνει στα γρήγορα τον πρωινό του καφέ και μπαίνει στο αυτοκίνητο για πρώτη φορά μετά την
Ουαλία, φορώντας την καινούργια γυαλιστερή φόρμα της Alpinestars. Δένεται, δοκιμάζει το
νέο του κράνος ?χωρίς τα χρώματα της Νορβηγίας ακόμη? και αναχωρεί για την ειδική των 4,5
χιλιομέτρων σπινάροντας και τους τέσσερις τροχούς. Παρέα με το Φιλ, φυσικά, που έχει
έτοιμες τις σημειώσεις του. Ρωτάμε τον Πιερ Ζενόν, το Βέλγο μηχανικό του Πέτερ, σε τι
ρυθμό γίνονται οι δοκιμές: «Στο όριο», μας λέει. «Στην αρχή, θα κάνει τρία περάσματα για
να ?το βρει? και μετά αρχίζει η δουλειά. Συνήθως, στις δοκιμές, πηγαίνει πιο γρήγορα ?
μαθαίνει τέλεια τη διαδρομή».
Δέκα λεπτά αργότερα, το ζευγάρι των πρωταθλητών επιστρέφει. Οι Ιταλοί της Pirelli έχουν
έτοιμες πάνω από δέκα τετράδες λάστιχα για δοκιμή. Δεδομένου ότι το αυτοκίνητο είναι του
2003 ?με κάποια ηλεκτρονικά από την έκδοση του 2004 που θα κάνει ντεμπούτο στο Μεξικό?,
προέχει η δοκιμή νέων ελαστικών, μια και για τα υπόλοιπα (μετάδοση, στήσιμο κτλ.)
υπάρχουν δεδομένα πολλών Gigabytes από το περσινό Μόντε.
Μέχρι να ξαναμπεί το πλήρωμα, πιάνουμε κουβέντα με το Μιλς. Ο ρόλος του φαντάζει άχαρος
σε τέτοιες δοκιμές, μια και το μόνο που έχει να κάνει είναι να διαβάζει την ίδια ειδική
από το πρωί μέχρι το βράδυ. Καλά, δε βαριούνται με τόση επανάληψη; «Ποτέ!» λέει ο Μιλς.
«Ειδικά ο Πέτερ, δε βαριέται ποτέ στο τιμόνι!» Ο Ουαλός συνοδηγός μάς αποκαλύπτει ότι επί
εποχής Ford ο Πέτερ δεν είχε εμπειρία στις σημειώσεις: «Xρειαστήκαμε σχεδόν τρεις σεζόν
μέχρι να καταλήξουμε στο σύστημα που έχουμε σήμερα, γι? αυτό και είχαμε μερικές άσχημες
στιγμές τότε. Οι σημειώσεις σήμερα είναι περίπλοκες, αλλά πολύ φροντισμένες».
Ο Μιλς χαίρεται να μιλάει για τη σχέση του με το Σόλμπεργκ. Γνωρίστηκαν, λέει, πριν από
πέντε χρόνια ?μέσω του Μάλκομ Ουίλσον (Ford)? σε μια παμπ στην Κούμπρια της Σκοτίας και
από τότε είναι μαζί χωρίς να τα έχουν χαλάσει ούτε μια στιγμή. Δεν είναι εύκολο να είσαι
με κάποιον μέσα στο αυτοκίνητο 230 (!) ημέρες το χρόνο μεταξύ αγώνων, αναγνωρίσεων και
δοκιμών. «H πρώτη μου εντύπωση ήταν ακριβώς αυτό που βλέπεις σήμερα», λέει ο Φιλ. «Έχει
πάντα αυτή την τεράστια, ασυνήθιστη ενέργεια, την ατέλειωτη επιθυμία να πετύχει». Η
δυσκολότερη περίοδος για το πλήρωμα ήταν η πρώτη τους χρονιά στη Subaru, το 2001. «Δεν
πήραμε βαθμό στους πρώτους επτά αγώνες -για μηχανικούς λόγους ή από δικά μας λάθη? και
αυτό ήταν απογοητευτικό. Tι στο διάολο κάνουμε εδώ, αναρωτιόμαστε...»
Τον περασμένο χρόνο πετύχαμε τον Πέτερ σε στιγμές που οποιοσδήποτε άλλος θα έβγαινε εκτός
εαυτού. Όπως στο Ακρόπολις, που έπεσε στην τελευταία ειδική πάνω στο ΜακPέι, ή στο
shakedown της Κορσικής, όπου κατέστρεψε το Impreza. Δε χάνει, όμως, ποτέ το χιούμορ του.
«Ααα! Mπορώ να τσαντιστώ με το τίποτα και να μου φύγει σε 5 δλ.», μας εξομολογείται ο
ίδιος ο Πέτερ. «Don?t fuck with me!» Στην Κορσική, όμως, δεν έδειξε τέτοια δείγματα...
«Όχι, εκεί ήμουν πολύ στενοχωρημένος, είτε για την ομάδα είτε επειδή έχανα το πρωτάθλημα.
Δεν κοιμήθηκα όλη νύχτα! Έχω περάσει πολλά άσχημα -βλέπε ατυχήματα κτλ.-, αλλά αυτό ήταν
μαχαίρι στην καρδιά. Αντίθετα, τσαντίστηκα πολύ στην Αγγλία, όταν η Citroen άρχισε να
διαδίδει αηδίες, ότι ο Σεμπαστιάν κρατήθηκε για να μη ρισκάρει το πρωτάθλημα
Kατασκευαστών. Και τσαντίστηκα, γιατί δεν ήταν αλήθεια. O Σεμπ δεν έκανε πίσω -μου το
είπε και ο ίδιος-, ξέρω την ταχύτητά του, αυτή ήταν!»
Ζητάμε από το Μιλς να κάνει μια σύντομη αναδρομή στη χρονιά που πέρασε, στις καλύτερες
και χειρότερες στιγμές τους... «Η Κορσική ήταν η επιτομή των αντιθέσεων. Από το απόλυτο
ναδίρ στο ζενίθ. Πολύ ιδιαίτερες ήταν οι στιγμές στην Kύπρο και την Aυστραλία. Στη
Φινλανδία, όπου είχαμε μάχη με τον Mπερνς, ήταν φοβερή στιγμή, σαν να κερδίσαμε τον
αγώνα. Το Σαν Pέμο ήταν απογοητευτικό». Οδηγός και συνοδηγός συμφωνούν για το ποια ήταν η
κορυφαία τους ?οδηγικά? στιγμή: η τελευταία ειδική της Φινλανδίας! «Είναι αδύνατο να
ξανακάνω κάτι τέτοιο. Σχεδόν βγήκα στην πρώτη κιόλας στροφή, ενώ από το δεύτερο μισό της
ειδικής δε θυμάμαι τίποτε», λέει με ενθουσιασμό ο Πέτερ. Μιλάμε για υπερβολική έκκριση
αδρεναλίνης... Το φυσικό ντοπάρισμα μπορεί να δημιουργεί παρενέργειες στη μνήμη του
οδηγού, τον καθιστά, ωστόσο, ακαταμάχητο στις κόντρες «στα δέκατα» απέναντι στον
οποιονδήποτε. Ο ίδιος το παραδέχεται αυτό; «Δεν ξέρω... Έχει πλάκα σε τέτοιες
περιπτώσεις. Δε γνωρίζεις, όμως, πόσο ισχυρός είσαι πνευματικά από πριν. Ποτέ δεν μπορείς
να πεις ?είμαι δυνατός?, μέχρι να βρεθείς στη μάχη». Ο χειρότερος αγώνας του πέρυσι ήταν
στη Γερμανία, όχι όμως για ψυχολογικούς λόγους, αλλά λόγω κακής φυσικής κατάστασης: «Δεν
έπρεπε να οδηγήσω εκεί», λέει ο Πέτερ. «Eίχα πυρετό και δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια
μου, οπότε δεν ήμουν ασφαλής. Δεν εγκατέλειψα, όμως, και πήρα ένα βαθμό». Ποτέ δεν
εγκαταλείπω. Όλα είναι δυνατά!»
Τα μυστικά του νικητή
Οι δοκιμές συνεχίζονται με εξαντλητικό ρυθμό μέχρι το μεσημέρι. Κάθε επτά χιλιόμετρα, και
νέο σετ ελαστικών. Τα δεδομένα από κάθε πέρασμα φορτώνονται στα laptop και μετά οι
αναλυτές αναλαμβάνουν να τα... αποκρυπτογραφήσουν, αντιπαραβάλλοντας τα εν θερμώ σχόλια
του οδηγού. Πώς είναι ως δοκιμαστής-εξελικτής ο Σόλμπεργκ και πόσο έχει αλλάξει από τον
πρώτο χρόνο του στη Subaru; Ο Πιερ Ζενόν γνωρίζει καλύτερα απ? όλους: «Όταν ήταν πιο
νέος, είχε υπερβολική ενέργεια. Ήθελε να τα δοκιμάσει όλα και καμιά φορά
αποδιοργανωνόταν. Tώρα, συγκεντρώνεται στο πλάνο της ομάδας, είναι πιο σίγουρος και πιο
συγκροτημένος. Αν κάτι δεν του αρέσει, το αφήνει πλέον στην άκρη. Σε σχέση με τον Τόμι,
είναι πιο ουδέτερος, ενώ εξακολουθεί να δίνει ιδέες, που κάποιες φορές είναι
ενδιαφέρουσες». Ο Τομ Χαντ, υπεύθυνος δοκιμών της ομάδας εδώ και δώδεκα χρόνια, συμφωνεί
με το μηχανικό του Σόλμπεργκ και δίνει το στίγμα της προσέγγισης της εξέλιξης του
Impreza: «Ο Πέτερ ωρίμασε τον τελευταίο χρόνο. Είναι ιδανικός εξελικτής, ενθουσιώδης,
όπως πάντα, έχει άριστες σχέσεις με τους μηχανικούς και, γενικά, δουλεύει πολύ. Ως ομάδα,
τώρα χαλαρώνουμε λίγο, ώστε να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα».
Αυτή την εποχή, βέβαια, στην Prodrive εργάζονται πυρετωδώς για την εξέλιξη του Impreza
WRC2004. Ήδη το αυτοκίνητο έχει κάνει 1.500 χιλιόμετρα στο χώμα (στην Ισπανία), με
δοκιμαστές τους Αντρεούτσι και Χάγκστρομ. Μέχρι το Μεξικό, θα έχει καλύψει πάνω από 4.000
χιλιόμετρα. Το νέο Impreza θα είναι πολύ διαφορετικό από το σημερινό στο αμάξωμα, στον
κινητήρα, στα ηλεκτρονικά και στην ανάρτηση. Περισσότερες λεπτομέρειες δε μας δίνουν οι
άνθρωποι του Μπάνμπουρι. Στόχος τους, πάντως, φέτος είναι το πρωτάθλημα οδηγών, δεδομένου
ότι Νο 2 οδηγός είναι ένας πιτσιρικάς, ο Χίρβονεν. Τη μέρα που βρισκόμαστε στη νότια
Γαλλία, ο 23χρονος Φινλανδός οδηγούσε για πρώτη φορά το αυτοκίνητο στο Μπάνμπουρι και την
επομένη θα ερχόταν με το Μιχάλη Ζώτο για δοκιμές σε περιβάλλον Μόντε. Όπως λέει ο Έλληνας
μηχανικός, ο ίδιος ο Μάκινεν «δασκάλεψε» το Μίκο να υιοθετήσει το οδηγικό στιλ του
Σόλμπεργκ. Ποιο είναι, λοιπόν, το μυστικό του Νορβηγού στις ειδικές διαδρομές, χάρη στο
οποίο κέρδισε το πρώτο του πρωτάθλημα; Με ένα πιάτο ζυμαρικά μπροστά του, ο Πέτερ μας
μιλά για αγωνιστική οδήγηση μέσα στο φορτηγό της Pirelli: «Tο οδηγικό στιλ έχει αλλάξει
με τα σημερινά λάστιχα και την ισορροπία των σύγχρονων WRCars. Ο Σεμπ, ο Mάρκους, ο Μάρκο
και εγώ έχουμε παρόμοιο στιλ, πιο υποστροφικό δηλαδή. Ο Tόμι, ο Kόλιν και λιγότερο ο
Κάρλος πηγαίνουν περισσότερο με το πλάι. Tο στιλ τους δείχνει καλύτερο, αλλά είναι πολύ
πιο αργό». Σχετικά με την υπεροχή του έναντι του Μάκινεν, πέρυσι, ο Σόλμπεργκ δεν τη
στηρίζει σε κρίση του Φινλανδού. «Ο Τόμι οδήγησε πέρυσι όπως πάντα», μας λέει. Ο Ζενόν
είναι πιο αναλυτικός στο συγκεκριμένο θέμα: «Mε δεδομένη την αντεστραμμένη σειρά
εκκίνησης στους χωμάτινους αγώνες, έπειτα από μερικά περάσματα, η καλύτερη οδήγηση είναι
στις γραμμές των άλλων. Για να το πετύχεις αυτό, δεν πρέπει να πηγαίνεις με το πλάι. O
Πέτερ μπορεί να μην είναι ο ταχύτερος σε απάτητο χώμα ?επειδή ρυθμίζουμε το αυτοκίνητο
για συνθήκες μέγιστης πρόσφυσης-, είναι, όμως, ο καλύτερος πάνω στις γραμμές». Τα
δεδομένα από την τηλεμετρία, σύμφωνα με το Ζενόν, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά: «Aπό τα
διαγράμματα, το στιλ του Πέτερ θα μας φαινόταν πολύ περίεργο πριν από πέντε χρόνια.
Οδηγεί υποστροφικά, σαν να είναι προσθιοκίνητο το αυτοκίνητο, στρίβει παραπάνω το τιμόνι
-που σημαίνει ότι κουράζει περισσότερο τα εμπρός λάστιχα-, αλλά είναι ταχύτερος. Έχει ένα
οδηγικό στιλ υψηλού κινδύνου. Αν πηγαίνεις από πριν με το πλάι, τα γλιστρήματα
διορθώνονται καλύτερα, γιατί είσαι ήδη με το πλάι. Aν οδηγείς στο όριο με καθαρές
γραμμές, όμως, και για κάποιο λόγο γλιστρήσουν οι πίσω τροχοί, τότε θα ?γυρίσεις?. Γι?
αυτό και το αυτοκίνητο πρέπει να είναι προβλέψιμο». Ο μηχανικός του Σόλμπεργκ μας
αποκαλύπτει ότι ο Μάκινεν προσπάθησε πέρυσι να αλλάξει το στιλ του -υποχρεωτικά, όπως
όλοι οι παλιοί-, αλλά δεν ήταν εύκολο τόσα χρόνια μετά.
Στην άσφαλτο, ο Σόλμπεργκ δεν είναι σπεσιαλίστας, έχει, όμως, προοπτικές σύμφωνα με το
μηχανικό του: «Tο στιλ του είναι παρόμοιο με οδηγού πίστας. Φρενάρει πολύ βαθιά στις
στροφές, έχει ίσως τη μεγαλύτερη ταχύτητα απ? όλους στην είσοδο και την κορυφή της
στροφής, ενώ στην έξοδο δίνει πιο αργά γκάζι από τους περισσοτέρους, αλλά αποφασιστικά
και με τους τροχούς στην ευθεία». Ρωτώντας το Σόλμπεργκ για το αν η στεγνή άσφαλτος
παραμένει η αχίλλειος πτέρνα του, απαντά με σιγουριά: «Σε όλα τα ράλι μπορείς να
βελτιωθείς. Δεν πρέπει ποτέ να είσαι ευτυχής, ακόμα κι αν κερδίζεις έναν αγώνα. Του
χρόνου, θα δείτε ότι θα κερδίσω και σε στεγνή άσφαλτο. Δεν το νομίζω, το ξέρω!»
Στον επόμενο γύρο...
Οι δοκιμές συνεχίζονται μέχρι να νυχτώσει, αλλά το πλήρωμα δε δείχνει να κουράζεται. Κάθε
φορά που επιστρέφουν στο service, ο Πέτερ γυρίζει το Impreza με χειρόφρενο ?σε ένα σημείο
που οριακά χωράει το αυτοκίνητο- και ξαναφεύγουν προς την ειδική, προς τέρψιν των ντόπιων
που έχουν μαζευτεί στην περιοχή. Στο επόμενο διάλειμμα βρίσκουμε την ευκαιρία να
μιλήσουμε για τις προοπτικές του πληρώματος τη νέα χρονιά. Ποια στρατηγική θα ακολουθήσει
το πλήρωμα με το Νο 1 στις πόρτες του Impreza; Ο Μιλς είναι φειδωλός στις δηλώσεις του
και αφήνει τον οδηγό του να μας πει: «Aδύνατο σημείο μας είναι οι πρώτοι αγώνες, ιδίως το
Μόντε Κάρλο και η Σουηδία, όπου κάθε χρόνο δεν τα πάω καλά. Έτσι, θα προσπαθήσω να πάρω
βαθμούς εκεί και μετά πάμε για νίκες», μας εκμυστηρεύεται ο Πέτερ. Ο ρόλος του οδηγού
στην ομάδα είναι πλέον διαφορετικός με το Χίρβονεν Νο 2. Είναι καλύτερα έτσι για τον ίδιο
απ? ό,τι αν είχε ως ομόσταυλο τον Μπερνς ή το ΜακPέι; «Σαφώς θα ήθελα το Ρίτσαρντ ή τον
Κόλιν, γιατί το πλάνο ήταν να κυνηγήσουμε το πρωτάθλημα Kατασκευαστών. O Mίκο μπορεί να
κάνει πολλά σε κάποιους αγώνες, αλλά δεν έχει την εμπειρία να δώσει μάχες για τον τίτλο
Kατασκευαστών». Θα του λείψει, αλήθεια, ο Μάκινεν; «Mε τον Tόμι γίναμε πολύ καλοί φίλοι,
ειδικά πέρυσι που ήταν αγνώριστος σε σχέση με την πρώτη χρονιά. Αλλά και ο Mίκο είναι
καλό παιδί. Έτσι είναι... Πάντα χάνεις κάποιους ανθρώπους και γνωρίζεις άλλους».
Όσο ζεις με τούτο το Νορβηγό τόσο καταλαβαίνεις ότι, πίσω από το «χολιγουντιανό» πρόσωπο
που δείχνει στους αγώνες, κρύβεται ένας τριαντάρης γεμάτος ζωντάνια που δε διακατέχεται
από συμπλέγματα απέναντι στον οποιονδήποτε. Χωρίς να κομπάζει, δεν κρύβει την έμφυτη
αυτοπεποίθησή του, κάτι λογικό έπειτα απ? όσα έχει πετύχει μέχρι τώρα. Πριν φύγουμε για
τη Νίκαια, μας μιλάει για τη ζωή με την οικογένειά του. Η Περνίλα ?με την οποία
παντρεύτηκαν τον περασμένο Αύγουστο- και ο γιος τους, Όλιβερ, ζουν στο Μονακό. Ο ίδιος
δεν ξέρει πού ζει τελικά -στη Νορβηγία, στο Μονακό ή στη Σουηδία;-, αλλά δείχνει να μη
χάνει την ψυχική του ισορροπία, φροντίζοντας κατάλληλα και τη φυσική του κατάσταση. Αφού
χαλάρωσε για ένα μήνα μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, άρχισε και πάλι να γυμνάζεται με
ποδήλατο και μποξ, το παλιό του άθλημα. «Το είχα σταματήσει και το ξεκίνησα μετά την
Κύπρο. Από τότε, όλα μου πήγαν καλά», μας λέει δείχνοντας τις γροθιές του! Αυτό κάτι
σημαίνει τώρα, που χτυπάει το καμπανάκι για τον επόμενο γύρο του WRC..._ A. T